Ze was er al toen ik mijn Feng Shui-lezing in Düsseldorf gaf voor Heuer Dialog, de Duitse Netzwerkspezialist und Veranstalter für die Immobilien-, Bau- und Finanzwirtschaft. Ze was er weer enkele weken later, toen ik eenzelfde lezing in Berlijn bracht. Briska heet ze.
Ik weet “t nog precies. Günter Hartwig, die ik adviseerde in zijn grote 50+ projecten in Duitsland, was de moderater. Günter is de enige persoon die ik ken die woont in een huis van meesterarchitect Ludwig Mies von der Rohe. Maar dat terzijde; het ging even om Briska.
Daar in Berlijn sprak ze me aan over een bouwproject dat ze deed voor haar werkgever, de Hessische Landesbank in Halle, bij Leipzig.
In het centrum van Halle had een chemische fabriek gestaan die na de val van de muur, volgens “goed” West-Duits gebruik, was afgebroken. “t Probleem was echter, dat alles wat de Wessies daarvoor in de plaats wilden bouwen mislukte. Zo erg zelfs dat er een bouwstop kwam.
Reden waarom Briska mij vroeg of Feng Shui wellicht iets voor “Halle” en voor de HeLaBank zou kunnen betekenen. We maakten een afspraak voor enkele weken later in Halle.
Samen bekeken we de stad. Daarna bleef ik nog vier dagen om een gevoel met de stad te krijgen. De laatste dag liep ik door de “Kalverstraat” van Halle, waar voornamelijk bouwputten lagen. Overal hingen schreeuwende borden als “Hier kommt ALDI” en “Hier kommt SATURN”. Als nietsontziende bulldozers gingen de Wessies over het Ostland. En daarvan werden De Ossies niet gullukkug. En al helemaal niet van de Wessies.
Op een bouwhek hing een lang gedicht dat eindigde met:
“Wir Hallenser wir kaufen nicht wo wir sollen, wir kaufen nur wo wir wollen”.
Ik maakte er een foto van. Dat was de enige foto die ik een maand later aan de Vorstand van de HeLaBa in Frankfurt am Main liet zien. De opdracht was binnen.
Briska regelde een creditkaart van de HeLaBank voor me waarmee ik met flinke korting kon vliegen, slapen en taxirijden.
Eén of twee weekeinden per maand zat ik met Briska, en Immobilien-mensen als Schulze-B., Marcus G. en anderen in Halle. Zij Sietzte onder elkaar, ik Dutzte tegen iedereen. Dat gaf redelijk komische situaties. Maar ik leerde er intussen veel van de Duitse Kultur kennen.
De bankdelegatie van HeLaBa arriveerde altijd op zaterdagmorgen. Ik al op vrijdag. Vanuit de Roerpot was er op zaterdagmorgen vroeg namelijk geen vlucht naar Halle te krijgen. Dat vond ik eigenlijk niet erg. Als Einzelgänger was ik graag op mezelf in een stad. En een vrijdagavond alleen in Halle was altijd spannend, je hebt dan ook geen getuigen. Terug ging ik meestal op zondagavond of maandagmorgen. Ik had een open ticket en kon elk uur instappen. Een vlucht was altijd gereserveerd.
Ik heb overigens mooie herinneringen aan dat vliegveld van Leipzig/Halle. Van Briska, met wie ik een toffe vertrouwensband had, leerde ik daar voor het eerst sms”en. En op de maandagmorgens zag ik er altijd hele vliegladingen travestieten thuiskomen van hun uitstapjes. Op zich niets wereldschokkends, ware het niet dat ze zich bij aankomst al drie dagen niet geschoren hadden. En dàt leverde toch wel heel carnavaleske taferelen op.
Die vrijdagavond was het bloedheet. De taxichauffeur, die me op het vliegveld ophaalde, klaagde over de directeur van de HeLaBa die weer in zijn auto had willen roken, wat tegen de regels was. Hij vertelde ook dat zij, de chauffeur met zijn gezin, naar München wilden om er te gaan wonen en werken. Dat wilden immers alle Hallenser. Zo leer je elkaar kennen als je telkens 30 km naast elkaar in een auto zit.
Bij aankomst hing ik mijn spullen in mijn hotelkamer en haastte me naar het Italiaans Restaurant om nog wat te eten. Na mijn maaltijd vroeg ik de uitbater of er nog wat te doen was in de “Table Dance Bar” ernaast.
“Ik denk het niet,” zei hij “te warm. De dames zitten daar op het terras.”
Voor ik het wist zat ik erbij. Ze vonden mij leuk. Ik hen ook. Een Hollander zie je niet vaak in Halle. Zij waren voornamelijk Russisch. Ik niet. Praten ging dus met handen voeten. En meer.
De meest gestelde vraag was: “Aar u merry?” En vraag twee: “U merry me?”.
Och, het was een gezellige, culturele uitwisseling.
Vania was oogverblindend. Ze leek erg op Nikita uit de song van Elton John. En ze kon niet blijven zitten. Ze stond voornamelijk naast me met een hand op mijn schouder. Wij waren voor elkaar geschapen. Ze was 1.85 cm en droeg een minuscuul wit jurkje waarin je je niet met fatsoen kon bukken. Zij bukte veel. Meestal voorover. Haar string was van dezelfde stof als haar jurkje. Maar dit terzijde.
Rond middernacht nam ik afscheid om nog even een afzakkertje te nemen in mijn “favo” disco. Alwaar iedereen en alles wat in Halle wat te vertellen had, zwetend tegen elkaar hing. Het rook er altijd naar karton.
Na een uur had ik het wel gezien en liep terug naar mijn hotel Rotes Ross. Tot mijn verbazing zat Vania er aan de bar. Zou ze op mij zitten wachten? Een guluksgevoel ging door mijn lijf. Ik ging naast haar zitten en bestelde een Warsteiner. Op dat moment ontdekte ik aan haar andere zijde een heer van middelbare leeftijd die me lichtelijk geïrriteerd aankeek.
Vania zag wat er gebeurde. Ze pakte kort mijn kamersleutel op, las het nummer van de hanger en, bij het opstappen knipoogde ze naar me, waarna ze met de heer wegliep.
De volgende morgen, toen Briska aankwam vroeg ze me: “En.., heb je gisteren een gezellige avond gehad?”
info over Dick Evers: dickevers.com
