Frans en ik hadden afgesproken in café Club Magnes onder het raadhuis van Gliwice in Polen. Ik moest alleen nog een manier vinden om van het vliegveld Katowice naar Gliwice te komen. Maar geen nood. In de aankomsthal stond een man met een kartonnen bordje “Dick Evers”. Zo was Frans, CEO van UPPU uitzendbureau, nu eenmaal; alles altijd tot in de puntjes geregeld.
Mijn chauffeur vertelde me dat hij me kende van de legendarische UPPU party”s waarvoor ik vaker de presentaties verzorgde. We spraken over de bands, over ZUKI, en over hoe snel Polen veranderde ten opzichte van Nederland. Hij was gullukkug en dat deed me goed. Voor mijn werk voor UPPU kwam ik vaker in Polen en ik merkte dat er een positieve omslag aan de gang was.
UPPU had als slogan “UPPU werkt dubbel” en met het kleine maar zeer creatieve team hadden we bedacht dat we op de vakbeurs in Utrecht een stand zouden bevolken met eeneiige tweelingen om zo het dubbel werken te symboliseren. De twins moesten steeds gezusterlijk met zijn tweeën door de gangpaden van de beurs foto”s van zichzelf uitdelen, met daar op gedrukt een uitnodiging om naar onze stand te komen.
We hadden een offerte bij een Nederlands modellenbureau opgevraagd, maar dat was, uiteraard, onbetaalbaar. Gullukkug dat een modellenbureau in Polen uitkomst bood. Die avond zouden zich in het café onder het raadhuis een aantal tweelingen aan ons voorstellen en daaruit zouden we vijf koppeltjes kiezen.
Het raadhuis lag in een voetgangerszone en lopend erheen trof ik baas Frans, met wie ik inmiddels een zeer vriendschappelijke band had opgebouwd. Hij nam direct alle ervaringen van die week met me door en vroeg me hoe ik over een en ander dacht. Dat was het fijne en het sterke aan Frans. Hij had klankborden en hij respecteerde en gebruikte een anders visie. Ik was trots op onze vriendschap.
Binnengekomen zag ik een café zoals ik dat in Atlanta eerder gezien had. Een exacte kopie van een modern, glazen – roestvrijstalen – hout – zwart café in een oud gebouw, trendy in die tijd.
Ik informeerde naar de identical twins, de reden van onze afspraak. Het mooie Poolse meisje dat ons ontving bracht ons naar de aangrenzende ruimte die duidelijk nog niet door de interieurarchitect onder handen was genomen en het midden hield tussen een bruin café en een bordeel. De eigenaar van het modellenbureau zat al op ons te wachten. 160 cm hoog, 120 kg zwaar, driedelig pak en een temperatuur van 33 graden binnen. Dat was dus zweten geblazen. Zeker als er dan ook nog zo”n belangrijke opdrachtgever uit Holland komt. Dit kaliber zag ik daarvoor alleen onder Missverkiezing-organisatoren in Nederland.
Na wat social talk kwamen de meisjes twee voor twee binnen. Het ene duo nog mooier dan het andere, maar de keuzes waren snel gemaakt. Een leuke klus, ook al voelde ik me toch een beetje een producent die een casting deed voor een goedkope seksfilm.
Enkele weken later, op een zaterdag, belde Frans me op. De meisjes zaten in Utrecht in het Holiday Inn Hotel tussen het station en de beurs. Of ik ze maandagmorgen kon ophalen, ze door de toegangscontrole kon leiden en met hen kon doornemen wat er van ze verwacht werd?
Natuurlijk kon ik dat. Ik had me voorgenomen ze vooraf in het hotel te instrueren omdat het daar natuurlijk veel rustiger was dan in de hectiek vlak voor een beursopening. Zo gezegd zo gedaan.
Toen ik het hotellounge binnenkwam trof ik een onwerkelijk Fellini-achtig decor aan. In het midden van de ontvangsthal zaten “mijn” tien meisjes gullukkug te zijn. Om hen heen stonden pakweg 80 bronstig kwijlende sales representatives van andere beursstandhouders met hen aan te pappen. Zo gaat dat op beurzen. Toen ze zagen dat “mijn” meisjes uit Gliwice, mij loyaal en warm begroetten, vielen hun monden collectief open. Alsof ze de Pornokoning van de Lage Landen binnen hadden zien komen. Als blikken konden doden, was dit stukje nooit geschreven.
Ik besloot “mijn” meisjes daar snel weg te halen en de briefing toch maar op de beursvloer te doen. Want zo dubbel hoefden ze van mij nu ook weer niet te werken.
