De eerste beursstand die ik ooit ontwierp, en bouwde, was voor Benchers Meubelateliers op de Biënnale Interieur “74 in Kortrijk (B).
Een klein jaar eerder was ik daar begonnen te werken. Ze hadden me aangenomen omdat ik, als kunstacademiestudent, vakantiewerk deed op de bouw. Als kunstenaar moest je dan tenminste iets kunnen, zo redeneerden ze.
Ik wilde de eerste maanden in de productie werken om het maken van meubelen onder de knie te krijgen. Ondertussen leerde voorman Sonny van de naaiafdeling mij ook op welk moment ik een nieuwe draad in mijn naaimachine moest zetten. Zodat ik net onder de rok van het meisje tegenover me kon kijken.
Het idee voor de stand kregen mijn directeur Hinderiks en ik op een beurs van Kopenhagen. De stand moest donkerblauw worden, de meubelen van lichtgrijs leer, de lampen en logos van chroom en de planten groen en grijs.
De internationale designwereld zou versteld staan. Professor Jan Pieter Ballegeer van de Biënnale kwam me hoogstpersoonlijk feliciteren. Mij, Neerlands designjochie van 22 jaar.
Ze was me al enkele keren opgevallen, daar op de Biënnale in Kortrijk, het mooie, grote, slanke meisje met de Aziatische trekjes en de amandelvormige ogen.
Opeens liep ik naast haar. Zij sprak Frans, ik niet. Maar in het Engels lukte het ook. Ze was ook interior designer en leefde in Lille (F). Haar opa was met een Vietnamese getrouwd, vandaar de Aziatische uitstraling.
We waren voor elkaar bestemd.
Op die zondag was mijn moeder jarig en meneer Benchers stond erop dat ik terug naar Nederland ging om haar te feliciteren. Zo ging dat in die tijd. Dus ik ging
Toen ik “s avonds op de beurs terugkwam zat Claudine in onze stand op me te wachten. Ze vlijde zich tegen me aan. Meneer Benchers had het al gezien en zei me vanuit de andere kant van de stand: “Die wilt mier van dich”.
Claudine vroeg wat die vriendelijke meneer gezegd had? Ik antwoordde dat hij zei dat we verliefd waren. En dat was ook zo.
Een of twee maal per maand reed ik naar Lille. We bezochten exposities en dergelijke. Die avond nam ze me mee naar een Frans café waar een Hollandse avond was. Het enige Hollands daar, bleken de nieuwe haringen.
De Fransen spraken niet met me. Dat deden ze nooit, op een enkeling na.
Ik realiseerde me hoe mijn Duitse vriend Heinz zich gevoeld moest hebben toen hij voor het eerst, met een van Venloos mooiste meisjes, May, in de kroeg kwam.
Om kwart voor twaalf hadden we het gezien. We reden terug naar het appartement boven haar atelier.
Halverwege werd haar auto klemgereden, op een zesbaans weg, door een Fransman die uitstapte en een enorme scheldkanonnade begon. Denk ik. Ik vroeg wat er was en ze zei: “il n”y à rien”.
In het appartement aangekomen vroeg ze me: “What do u wonna do?”. “Make luv to me” antwoordde ik.
Nooit meer zal ik haar gouden lichaam nog kunnen vergeten. Aaneengeklonken zweefden we door het heelal. Wensloos gullukkug waren we. C”est la vie.
Enkele jaren geleden vond ik Claudine terug op het internet. Ze was getrouwd met de Duitse kunstenaar Peter Klasen die weliswaar ouder was dan ik maar wel op mij leek. Ze hadden twee dochters. Waarvan één blonde. 
Ik schrok. Ik zocht contact met haar. Aan de telefoon vertelde ze me dat er twee jaar tussen zat en zolang blijft zelfs mijn zaad niet goed. Dat wist ik van ozze Hans.
We hielden regelmatig contact. Soms spraken we urenlang aan de telefoon. Mijn lieve Claudine en ik.
Op 3 oktober 2009 op haar verjaardag, ik vergeet “t nooit meer, belde ze me op om “afscheid” te nemen. Ze hoopte nog de vernissage van haar mans nieuwe expositie in Lille mee te kunnen maken.
Op 22 oktober, drie weken later, ontving ik deze mail:
Dear Dick,
You don”t know me, but Claudine spoke me about you, and I know you are an old good friend of her.
Am a very sad to inform you, that Claudine is died on the 9th of October.
It was very difficult for her during the last days! But now she is fine where she is.
The ceremony was on the last Friday, in the south of France near of her house in Chateauneuf de Grasse.
I was really very close to Claudine, for more 10 years, and I am so sad.
Best regards,
Philippe
info over Dick Evers www.dickevers.com
